تومور ویلمز
تومور ویلمز
تومور ویلمز ,تومور ویلمز کلیه کودکان,تومور ویلمز کلیه,تومور ویلمز Ppt,تومور ویلمز در کلیه,تومور ویلمز بدخیم,تومور ویلمز دو طرفه,تومور ویلمز در کودکان
توضیحاتی در مورد تومور ویلمز
تومور ویلمز یا نفروبلاستوم (به انگلیسی: Nephroblastoma) یکی از تومورهای بدخیم است که در کلیه ایجاد شده و بیش‌ترین احتمال بروز آن در کودکان وجود دارد و به نام معرف آن ماکس ویلمز، جراح آلمانی شناخته می‌شود.در این مطلب از سایت جسارت در مورد مراقبت پرستاری و علت و تشخیص تومور ویلمز یا نوروبلاستوما کلیه در کودکان و بزرگسالان صحبت میکنیم امیدواریم مورد توجه قرار بگیرد.
مراحل درمان تومور ویلمز
این مراحل عبارتند از: مرحله 1: سرطان فقط در یک کلیه کشف می شود و با جراحی می توان آن را کاملاً برداشت. حدود 41 درصد از تومورهای ویلمز در مرحله 1 هستند. مرحله 2: سرطان به نقاط اطراف کلیه گسترش یافته است و می توان آن را با جراحی کاملاً برداشت. حدود 23 درصد از این تومورها در مرحله 2 هستند. مرحله 3: سرطان فراتر از ناحیه شکم نرفته است، ولی نمی توان با جراحی آن را کاملاً برداشت. حدود 23 درصد از تومورهای ویلمز مرحله سومی هستند. مرحله 4: سرطان به بخش های دورتر بدن و عموماً به ریه ها، کبد، استخوان و/یا مغز گسترش یافته است. حدود 10 درصد از تومورهای ویلمز مرحله چهارمی هستند. مرحله 5: سرطان در هنگام تشخیص در هر دو کلیه کشف می شود که به آن تومورهای دوطرفه گفته می شود. حدود 5 درصد از این تومورها مرحله پنجمی هستند. اغلب اوقات برای درمان تومور ویلمز از جراحی استفاده می شود. برای تومورهای مرحله اول تا چهارم، نفرکتومی رادیکال (برداشتن تومور سرطانی به همراه کل کلیه)، میزنای یعنی همان مجرایی که ادرار را از کلیه به مثانه می رساند، غده فوق کلیوی و بافت چربی اطراف آن، انجام می شود. از آنجائیکه در بیماران مرحله پنجمی سرطان به هر دو کلیه پخش می شود و برداشتن هر دو کلیه به فقدان کلیه می انجامد، نیاز به پیوند کلیه وجود دارد. در نتیجه جراحان سعی می کنند تا آنجا که ممکن است تومور سرطانی را جدا کنند و بافت سالم کلیه را نگه دارند تا نیازی به پیوند عضو نباشد. مرحله و بافت شناسی این نوع تومور هرچه باشد، همه پلان های درمانی شامل جراحی و شیمی درمانی می شوند و هرچه مرحله این تومور پیشرفته تر باشد، به پرتودرمانی نیز نیاز است. شیمی درمانی شامل مصرف داروهایی (خوراکی یا داخل وریدی) می شود که وارد جریان خون می شوند و در کل بدن پخش می شوند و سلول های سرطانی را می کشند. در پرتودرمانی از اشعه ایکس با انرژی بالا برای کشتن سلول های خاص در بخش های مختلف بدن استفاده می شود. هر دوی این درمان ها ریسک های کوتاه مدت و بلندمدت دارند. ناراحتی های موقتی یا کوتاه مدت شامل استفراغ، از دست دادن اشتها، درد دهانی، خستگی، ریختن موها، تضعیف دستگاه ایمنی (و در نتیجه آسیب پذیری نسبت به عفونت) و خونریزی یا کبودشدگی می شود. عوارض بلندمدت شامل سرطان ثانویه (مانند لوسمی) یا تضعیف اندام های داخلی مانند قلب می شود. با این وجود این ریسک ها بسیار پایین هستند و مزایای درمانی آنها بیشتر است.
تومور ویلمز در سطح جهانی
در سطح جهانی، ابتلا به تومور ویلمز آمار یک به ده‌هزار را نشان می‌دهد و احتمال ابتلای به آن در کودکان تا سن ۱۵ سال بیشتر است. نسبت به نژاد حضور بیش‌تری دربین سیاه‌پوستان داشته درحالی‌که در مردمان آسیا کمتر از سایر قاره‌ها مبتلا دارد.
تحقیقات درباره تومور ویلمز
تومور ویلمز(نفروبلاستوم)چهارمین تومور بدخیم بعد از تومور دستگاه اعصاب مرکزی، لنفوم غیر هوچوکینی و نوروبلاستوم نزد اطفال می باشد و در واقع 5 درصد کل تومورهای بدخیم اطفال را شامل می گردد. مطالعه میکروسکپی نمونه های 23 مورد توموردهای ویلمز طی سالهای 74-1370 در بیمارستان کودکان مفید بطور گذشته نگر انجام شد که از این تعداد 20 مورد نوع هیستولوژیک مساعد و 3 مورد نوع نامساعد بوده است. این تقسیم بندی از نظر تشخیص و پیش آگهی، تفاوت در درمان و مشخص کردن میزان تقریبی شیوع نسبی آنها در کشور، در جهت آگاهی آسیب شناسان و جراحان اطفال حائز اهمیت و برای انتخاب درمان مناسبتر راهگشا است.
تومور های بدخیم و خوش خیم
خوش‌خیم: کشنده نیست و به سایر نواحی بدن دست اندازی (invasion) ندارد. بدخیم: کشنده است و در مراحل رشد خود به سایر نواحی بدن دست اندازی می‌کند. دست اندازی تومورها بسته به ماهیت شان می‌تواند تهاجم مستقیم نسج تومور به بافتهای مجاور با نام اینفیلتراسیون (درگیری اولیه) ویا از طریق خون یا لنف با نام متاستازی (درگیری ثانویه) باشد.
پاتولوژی تومور ویلمز
بیشتر نفروبلاستوم‌ها یک‌طرفه بوده و احتمال درگیر شدن هردو کلیه با هم به کمتر از ۵٪ می‌رسد. نفروبلاستوم به لحاظ سرطان‌شناسی تمایل بیش‌تری به ایجاد تومور بدون کپسول و رگ‌سازی دارد اما فضای شکمی را درگیر نمی‌کند. درصورت متاستاز، شش‌ها را درگیر می‌کند و پارگی و گسست در تومور ویلمز، بیمار را با خطر خونریزی داخلی و نیز انتشار تومور به فضای پری‌تونئال روبرو می‌کند که برای درمان اورژانسی و با توجه به شکنندگی تومور، نیاز به جراحی خواهد داشت. از دیدگاه آسیب‌شناسی، نفروبلاستوم سه عنصر را درگیر می‌سازد: بلاستوما مزانشیما اپیتلیوم
علل تومور
به‌طور کلی دو دسته تومور وجود دارد. نئوپلاستیک: بیشتر (و نه همه) نئوپلاسم‌ها تومورساز هستند. غیر نئوپلاستیک: التهاب شایعترین علت می‌باشد. از علایم کلاسیک التهاب در پزشکی نیز تورم است. ورم یا ادم که ناشی از تجمع مایع در بافت است. مالفورماسیون یا اشکالات ساختاری مادرزادی خونریزی در یک فضای بسته کیست، تجمع مایع در یک ساختار بسته که نمونه شایع آن کیستهای پستانی است.
تشخیص تومور ویلمز
احساس توده در فضای شکمی و تشخیص توسط اولتراسوند یا سونوگرافی و ام‌آرآی قدم‌های نخستین در تشخیص بوده و پس از آن باید نمونه‌برداری از تومور صورت گیرد تا نوع سلول سرطانی مشخص شود.
اشنایی با تومورهای خوش‌خیم
تومورهای خوش‌خیم به آهستگی و به صورت تصاعدی رشد کرده و به بافتهای دیگر تهاجم نمی‌نمایند. این تومورها روی بافتهای مجاور فشار وارد می‌کنند. ولی رشدشان ممکن است پس از مدتی قطع شود و آنگاه بدون تغییر باقی می‌مانند. سلولهای تومورهای خوش‌خیم معمولا شبیه به سلولهای بافتی که از آن بوجود آمده‌اند می‌باشند. با برداشتن کامل این تومورها با عمل جراحی دیگر عود نمی‌کنند. معمولا طول عمر بیمار را کوتاه نمی‌کنند. البته وجود تومورهای خوش‌خیم در محلهای خاصی ممکن است کشنده باشد. زیرا ممکن است این تومورها در کار یک اندام حیاتی دخالت نمایند. تومورهای خوش‌خیمی که در مغز بوجود می‌آیند خارج کردن کامل آنها غالبا مشکل یا غیر ممکن است و بنابراین فشار ناشی از این تومورها که در داخل کاسه سر به ساختمانهای مجاور وارد می‌شود ممکن است باعث مرگ گردد.
تومور ویلمز یا نفروبلاستوما
بیشتر والدین بیش از هر چیز دیگری، از سرطان داشتن فرزندشان می ترسند. خوشبختانه اغلب بچه هایی که تومور ویلمز (Wilms’ tumor) یا نفروبلاستوما (nephroblastoma)، نوع نادری از سرطان، می گیرند درمان می شوند و زندگی نرمال و سالمی خواهند داشت. تومور ویلمز که با نام نفروبلاستوما هم شناخته می شود بر هر دو کلیه اثر می گذارد، ولی معمولاً فقط در یکی از کلیه ها رشد می کند. پزشکان معتقدند که این تومور زمانی شروع به رشد می کند که رشد جنین در رحم آغاز می شود و بعضی از سلول هایی که قرار است کلیه ها را تشکیل دهند درست کار نمی کنند و تومور درست می کنند.
رشد تومورهای بدخیم
تومورهای بدخیم بطور تصاعدی رشد کرده و اگر جلوی رشدشان گرفته نشود به طرق مختلف باعث مرگ بیماری می‌گردند. این تومورها سریعا رشد کرده و سلولهای تشکیل‌دهنده آنها از سلولهای تومورهای خوش‌خیم کمتر تمایز یافته‌اند. به عبارت دیگر این تومورها تمایل دارند که همانند بافت جنینی که از آن عضو اصلی (قبل از سرطانی شدن) توسعه پیدا کرده باشند. تومورهای بدخیم غالبا به سایر بافتها انتشار یافته و برداشتن موضعی تومور در اطراف خط قطع کردن تومور می‌باشد. تصویر انتشار تومورهای بدخیم با تهاجم مستقیم به بافتها مجاور و همچنین با تشکیل تومورهای ثانویه که متاستازها Metastases نامیده می‌شوند. در اندام‌هایی که دور از محل تومور اولیه می‌باشند، صورت می‌گیرد. متاستازها بطور خیلی شایع در غدد لنفاوی ، ریه‌ها ، کبد ، استخوانها ، غدد فوق کلیوی ، کلیه‌ها و مغز یافت می‌شوند. تومورهای اصلی به عنوان رشد اولیه شناخته شده و متاستازها رشدهای ثانویه نامیده می‌شوند.
روش های تشخیص تومور ویلمز
از آزمایش های زیادی برای تأیید تشخیص تومور ویلمز و تعیین مرحله آن استفاده می شود. این تست ها و آزمایشات شامل موارد زیر می شوند: • سونوگرافی اولتراسوند معمولاً اولین ابزار برای تشخیص این تومور است که از امواج صوتی بجای اشعه ایکس برای تصویربرداری از قسمت های مربوطه استفاده می شود. • توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) با کمک اشعه ایکس نمای مقطعی کاملی از اندام مربوطه می دهد. این روش برای تشخیص تومورها و تعیین اینکه آیا سرطان به بخش های دیگر بدن پخش شده یا خیر بسیار مناسب است. • تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام آر آی) از امواج رادیویی و مگنت های قوی برای برداشتن تصاویر کاملی از بخش های درونی بدن استفاده می کند. این تصاویر پیچیده به پزشک کمک می کنند تا متوجه شود که آیا سرطان به رگ های خونی اصلی نزدیک کلیه حمله کرده یا خیر. • اشعه ایکس برای پیدا کردن بخش های فراپخش شده به خصوص در ریه ها استفاده می شود. • اسکن استخوانی از مواد رادیواکتیو در مقادیر کم برای هایلایت کردن بخش هایی از استخوان بیمار، در صورت وجود، استفاده می کند. • تست های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون یا ادرار برای چک کردن سلامت کلی بیمار و تشخیص عوارض جانبی درمان (مانند تعداد پایین سلول های خونی قرمز یا سفید) بکار می رود. احتمال اینکه تومور ویلمز ارثی باشد بسیار نادر است و هیچ آزمایشی برای نظارت و چک کردن افرادی که این بیماری را به فرزندان خود انتقال می دهند وجود ندارد. با این وجود، بعضی از فاکتورهای ژنتیکی مانند سندروم های نقص مادرزادی می توانند احتمال ظهور این بیماری را بالا ببرند. آنهایی که در سابقه ارثی خود سندروم Beckwith-Wiedemann (سندرم اندام های داخلی بسیار بزرگ)، WAGR (نقص در عنبیه، کلیه ها، مجراری ادراری یا دستگاه تناسلی) یا سندروم Denys-Drash (نقص در اندام تناسلی) دارند، ریسک بالاتری در ابتلا به این بیماری دارند. کودکانی که فاکتورهای ریسک تومور ویلمز دارند باید تا سن 6 یا 7 سالگی، هر سه ماه یکبار سونوگرافی شوند. آنهایی که ریسک بالاتری دارند، باید چند سال بیشتر تحت نظر پزشک باشند.
تشخیص تومور مغزی
روش های نوین تشخیص تومور مغزی : اگر مشکوک به تومور مغزی هستید، پزشک ممکن است آزمایش و روش های زیادی را به شما توصیه کند. مانند: یک معاینه عصبی: در این معاینه ممکن است که بینایی، شنوایی ، تعادل ، هماهنگی ، قدرت و عکس العمل شما را بررسی کند.ایجاد مشکل در چند نایه و عملکرد ممکن است سرنخی درباره مشکل مغزی باشد. آزمایشات تصویربرداری: این نوع آزمایشات ( MRI ) ، معمولا برای تشخیص و بررسی تومور مغزی استفاده می شود. در برخی موارد، ممکن است رنگ از طریق سیاه رگ به بازوی شما در حین ام آر آی تزریق شود. تعدادی از اجزای اسکن ام آر آی – از جمله ام آر آی عملکردی ، ام آر آی پرفوژن و ام آر آی طیف سنجی رزونانس مغناطیسی- می توانند به پزشک شما کمک کنند، تا تومور را ارزیابی کرده و درمان را برنامه ریزی کنند. گاهی اوقات دیگر آزمایش های تصویربرداری از جمله پرتونگاری کامپیوتری ( CT ) توصیه می شود. توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) برای تصویربرداری از مغز مورد استفاده قرار می گیرد، اما به طور کلی فقط برای ایجاد تصاویر سرطان مغز مفید تست و برای انواع دیگر سرطان مفید نیست.
درمان تومور ویلمز
درمان با فاکتورهای زیادی تعیین می شود و مهمترین آنها مرحله سرطان در زمان تشخیص و چیزی به نام “بافت شناسی” یا histology سلول های سرطانی هنگام مشاهده زیر میکروسکوپ است. بافت شناسی “مطلوب” به احتمال درمان گفته می شود و تومورهایی که “نامطلوب” هستند، بافت شناسی آنها تهاجمی و درمان آن سخت است. حدود 95 درصد از تومورهای ویلمز بافت شناسی یا هیستولوژی مطلوب دارند. پزشکان از سیستم مرحله ای برای توصیف میزان گسترش یک تومور فراپخش (متاستاز) استفاده می کنند. این سیستم در تعیین پیش بینی بیماری و احتمال درمان و بهترین نوع درمان بسیار مفید است. برای مثال بچه ای که بیماری بسیار تهاجمی دارد باید رژیم فشرده ای از داروها داشته باشد تا احتمال درمان او بالا برود. بچه ای که بیماری او کمتر حالت تهاجمی دارد باید کمترین مقدار داروی لازم را دریافت کند تا عوارض جانبی بلندمدت سمیت داروها کاهش یابد.
تومور و شیمی درمانی
شیمی درمانی از داروها برای کشتن سلول های تومور استفاده می کند. شیمی درمانی را می توان به شکل قرص مصرف کرد و یا به رگ تزریق کرد (درون وریدی).شیمی درمانی اغلب برای درمان تومورهای مغزی مورد استفاده قرار می گیرد (تمودار)، که به عنوان یک قرص مصرف می شود. داروهای شیمی درمانی بسته به نوع سرطان به کار می روند.عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و مقدار دارویی که شما دریافت می کنید بستگی دارد.شیمی درمانی می تواند موجب تهوع، استفراغ و ریزش مو شود.آزمایش های سلول های تومور مغزی شما می تواند مشخص کند که سلول های تومور مغزی شما می تواند شیمی درمانی شود یا خیر.نوع تومور مغزی نیز در تعیین این که آیا شیمی درمانی توصیه می شود یا خیر، مفید است.
مطالب مرتبط :
